Een open brief van Erik Eggens 20-11
Vijfvoudig Nederlands kampioen 2008 aan het woord #80
Beste
lezer, Ik vind het weer eens tijd worden om het iets van me te laten horen en
wil dat via deze weg doen. Een terugblik op het seizoen, het heden en de
toekomst zullen de inhoud vormen. Als hoofd doel had ik mijzelf gesteld om weer
bij de wereld top te horen tijdens de gp’s, omdat er dan op de harde banen het
een en ander moest gebeuren en veranderen ben ik naar Italië verhuisd.
Samen met mijn vriendin hebben we onze spullen gepakt en zijn we die kant
opgegaan (natuurlijk komt hier meer bij kijken). In het begin was het erg wennen
om na de winterstop weer in het juiste ritme te komen. Na een aantal
duurtrainingen werd het gevoel steeds beter en dit wees de klok ook uit. Dat het
gevoel van de trainingen totaal niet overeen kwam met de resultaten heb ik ook
zeker gemerkt tijdens de (voor) wedstrijden in Italië. Om het kort te houden heb
ik dit gevoel het hele jaar bij
me gehad en dan vooral tijdens de
gp's op het harde en daar waren de resultaten ook na. Het gevoel wat er dan bij
me naar boven komt is moeilijk te omschrijven. Volgens mij is nadenken op de
motor niet slecht en rijd het lekkerst als ik een balans heb tussen gevoel en
gedachten.
Het (negatieve) nadenken kreeg echter de over hand en remde me om gas te geven.
Na een gesprek met het team en de mensen om me heen hebben we besloten om ons te
richten op het goede en niet meer deel te nemen aan de Gp's op het harde. De GP
van lommel was het eerst volgende doel. 2X 0 punten, dus dat was ook niet waar
we voor gekomen waren. Het positieve(snelheid) meegenomen naar de GP in Lierop,
was ik daar vast besloten om te winnen. Ik wilde dit zo ontzettend graag dat ik
niet meer met de manier waarop bezig was, mijn sterke punt is het rijden maar
was meer aan het harken. Niet 1 punt.
Op dat moment wist ik nog niet wat ik nu wel weet dus nu is het gemakkelijk
praten, maar doe toch een poging om de verandering toe te lichten. Na een
periode van een aantal minder leuke dingen moest ik het anders gaan doen. Ik heb
dit gedaan door te doen, dus ben anders gaan trainen en heb meer de leuke dingen
opgezocht om ook eens het leuke weer te voelen. In het begin viel dit niet mee
maar ik moest een andere weg in slaan om Nederlands kampioen te worden. Deze
dingen kunnen bij mij variëren van een sauna pakken tot 4x mijn tank leeg
rijden. Ik kreeg weer rust in mijn hoofd toen ik 's avonds moe op bed lag en
soms niet kon slapen omdat ik al weer zin had in de volgende dag. Onbewust heb
ik weer meer gevoel dus ook plezier in het crossen gekregen. Harfsen was de
eerst volgende nk, daar reed ik nog lang niet zoals ik wilde maar had wel 2
stabiele manches en werd 3e, de 2 weken na Harfsen heb ik vooral gebruikt om de
snelheid omhoog te krijgen en beter te starten. Mill (de een na laatste nk) was
dan ook al een stuk beter en werd 2e. De laatste wedstrijd was in Heerde. Hier
moest het gaan gebeuren, het verschil met mijn concurrent was slechts 13 punten
en wist dat ik er vol voor moest gaan om kampioen te worden. De eerste manche
was meteen mijn slechtste uitslag van alle nk's en voor de laatste manche stond
ik nog maar 3 punten voor. Het werd uiteindelijk erop of eronder. Door te
blijven vechten is het gelukt en mag ik volgend jaar met een dikke vette nummer
1 op mijn motor rijden.
Na het behalen van het kampioenschap ging de knop snel weer om richting de redbull k.o. in Scheveningen. Om vooral op de rechte stukken niet te kort te komen reed ik hier met een 450. Meteen vanaf de eerste training voelde het goed aan en vind vooral het vermogen erg fijn van de Suzuki met injectie. Een week voor de strandrace zijn we gaan testen met het klaargemaakte hoegee blok en dit is echt een kanon, in Scheveningen bleek dit ook wel, want op de rechte stukken liep hij erg hard. Na de eerste manche voelde ik me erg goed en begon vol vertrouwen aan de 2e heat. Tot halfweg ging het erg gemakkelijk en had het idee nog maar 1 rondje te hebben gereden tot ik een behoorlijke klapper maakte en niet meer verder kon rijden. Als je daar dan op de grond ligt gaat er van alles door je heen en voel je vooral de pijn. Eenmaal op de brancard komt het besef van het uitvallen en dit gevoel bleef/blijft overheersen. In het ziekenhuis aangekomen bleek er gelukkig nies gebroken en met de komende rust periode (winterstop) komt het wel weer goed. Met de pijn is goed om te gaan maar met de gemiste kans zit ik toch nog wat meer in mijn hoofd. Uiteindelijk kan ik niks terug draaien, maar ik moet zorgen dat dit niet nog eens op de zelfde manier gebeurt. Soms vraag ik mezelf dan ook wel eens af: Hoe lang rij ik al en wat leer ik??? Maar goed, er kan er maar 1 winnen.
Dan het gebruikelijke bedanken van een ieder die me geholpen heeft. Om te
beginnen vind ik het erg moeilijk om via een zin iemand te bedanken. Ik bedoel,
doe je mensen niet te kort door in een paar zinnen dank u wel te zeggen? Ik weet
dat ik best vaak uitspreek hoe blij ik met de mensen om mij heen ben. Neem nou
mijn Duitse monteur Robert, Die zorgt er altijd voor dat ik maar naar de
training/wedstrijd hoef te komen en kan rijden. Als ik kortzichtig zou zijn kan
ik denken, tja het is zijn werk. Natuurlijk is het zijn werk, maar kijk eens wat
hij er voor doet: Hij is helemaal alleen, komt naar de training en wedstrijd
zorgt altijd dat alles schoon/netjes en betrouwbaar is! Vraag ik of er een
groter/kleiner tandwiel op kan een andere band en om nog maar te zwijgen over
het aantal, dat ik verslijt en de hoogte van het stuur wat we geprobeerd hebben!
Niks is hem te veel en ook al heb ik het soms mis zegt hij van: oké, dit hebben
we geprobeerd en is niet beter dus dan weten we dat ook. In 1 woord KLASSE noem
ik dat!!! Ik geloof ook wel dat de mensen weten dat ik het erg waardeer wat ze
voor me doen en spreken dit ook regelmatig uit, maar toch vraag ik me wel eens
af hoe ik op een gelijkwaardige manier iets terug kan doen voor deze personen.
Ten eerste zijn resultaten het belangrijkste denk ik. Daarom is deze SORRY voor
het mislukken van mijn wereldkampioenschap naar alle mensen die me hier op een
positieve manier bij hebben geholpen. Het behalen van de Nederlandse titel gaat
ook naar de mensen die me geholpen hebben en bij dezen van harte, want zonder
jullie was dit niet mogelijk geweest. Hierbij een aantal mensen die ik
persoonlijk wil noemen en waar ik een speciaal gevoel dan wel een speciale band,
bij/mee heb: Alessandra,Anton,Arjan,Bobby,Chris,Gerwin,Henni,
Jaap,Jeroen,John,Joop,Klaas,Michel,Olaf,Sabine, Sake, Sjaak,Thomas,Tjeerd en
Trijn.
Voor de geen die zich ook in dit rijtje had geplaatst en zich aangesproken voelt
dat hij of zei er niet tussen staat: ook bedankt voor jullie steun!
Dan de toekomst: Waarom veranderen als het goed gaat? Ik blijf bij beursfoon
Suzuki en zal het o.n.k. rijden, ook zal ik (hopelijk) de gp's op het zand
meepakken. Kort maar krachtig dacht ik.
Dan nog even dit, de laatste tijd spreken mij steeds meer mensen aan hoe ik over
het "forum" denk en waarom ik hier nooit op reageer. Daar heb ik wel mijn mening
over en wil daar best het een en ander over kwijt. Voor mij is het moeilijk dit
onderwerp serieus te nemen, maar vraag me af waarom mensen zomaar onder vaak een
schuilnaam iemand zo afzeiken. Ik weet bijna zeker dat iemand die zelf ooit op
WK nivo heeft gereden en weet wat het is, zoiets nooit in het hoofd haalt. Zo
krijg/ kreeg ik altijd een hoop kritiek van ene stoffie, via via ben ik erachter
gekomen wie deze persoon is en toen ik dit jaar eens op een cross was te kijken
in Halle reed deze jongen daar ook, nou ik kan u wel vertellen dat ik aan 1
A4tje niet genoeg heb om al zijn fouten dan wel gebreken op te schrijven. Dat
doe je niet! Waar is het respect gebleven wat ook deze jongen verdiend te
krijgen??
Bedank voor het lezen,
Groet,
Erik
Bron: Erik Eggens